Karantinamsı karantinadan günaydın Despinalar. Dinlemek için TIK
Tam da "Middlesex"i okurken o yılların İzmir'inden, sözlerini Attila İlhan'ın yazdığı şarkı tesadüfen çıkıverdi sahneye 😃 Bu vesileyle Timur Selçuk'u da anmış olalım. İki gecedir alerji ilacı alıyorum ve iki sabahtır yangın alarmı gibi çalan zilin sesiyle derin, sisli bir uykudan adeta bilinçsizce uyanıyorum. "Ben kimim?", "Burası neresi?" Sonra aniden idrak yollarım tuzruhu dökülmüş gibi açılıyor ve yalınayak koşarak, o saatte kapıyı çalan kişinin-hem de karantinada-ancak kargocu olacağını tahmin edip kapıyı açıyorum. Ve kargocu merdivenleri çıkarken banyoya fırlayıp saçıma iki tarak atıyorum, zira sabahları cadıya benziyorum. Biraz evvel bir üçüncü kargocu telefonumu çaldırdı, açtım:
"Meraba apla, ben kargodan arıyorum, evde misin?". Kendisi asker arkadaşım olur, samimiyetimiz oradan geliyor.
"Evdeyim, bekliyorum, sağolun".
"Tamam apla, birazdan ordayım". Biraz sonra telefon tekrar çaldı:
"Efendim".
"Aplaa, geldim ben".
"Tamam açıyorum kapıyı".
"Yok apla, bana bi yardımcı ol"
"Nasıl yani?"
"Gel kargonu al"
"Yok artık, benim dizim sorunlu, inemem şimdi üç kat"
"O zaman sepet salla apla"
"Yav nereden bulayım sepeti"
"Apla hadi ya, yorma beni"
"Pes" dedim ve pandeminin başlarında sokaktan geçen sebzecilerden patates-soğan almak için yaptığım ipli poşeti buldum bir yerlerden, salladım. Aksi gibi alt katın panjurları aralık, tak tak panjurlara vuruyor poşet, binbir manevra ile sallayabildim sonunda, bu defa paket sığmadı. "Bu yeni teslimat biçimi mi?" dedim. "Apla idare et, çok paket var yetişemiyom" dedi. İdare etmesen ne yapacaksın zaten, neyse bağladı paketi poşetin ipine, yine oraya buraya çarptıra çarptıra çektim yukarı. Kızmadım esasen, onların işi de zor, bu uyanık olanı, ötekiler koştura koştura çıkıp, paketi adeta fırlatıp koştura koştura iniyorlar. Bu aklı onlara da verirse belki bundan sonraki teslimatlar sepetle olur, belki de sepetle teslimat diye bir madde eklenir 😃 Eğlendim aslında, lazım ara sıra böyle atraksiyonlar 😎
İki gündür sabahları yağıp öğleden sonra dinen yağmur bugün yerleşti. Nasılsa insanlar evlerde, yağayım yağabildiğim kadar diyor. Yağmurlu havalardan hoşlanmasam da boşalan barajlar aşkına "Yağ yağ yağmur/Teknede hamur" tekerlemesi söylemekteyim. Sokak tamamen ıssız, kumrular ve tek tük görünen kediler dışında canlı yok. Balkonlar bile boş. Normal şartlarda aralık ayı benim en ışıltılı ayım olurdu.Yeni yıl için alışverişe çıkar, hediyeler alır, kartlar yazar yollar, kurabiyeler yapar, evi süslerdim. Zerre içimden gelmiyor bu sene. Pandemi ruhumuzu sömürdü. Ama sağolsun arkadaşlarım, bu duygumu paylaştığım canım canım Bilgeninannesi yeni yıl ışıkları yollamış bana en geyiklisinden. E ben onu kırar mıyım, hemen doladım kitaplığın raflarına, üstten melekleri, alttan Snoopy ekürisini ışıldattım, tabii kendi ruhumu da 😊
Bugünlük bu kadar, gidip kaldığım yerden kitabıma devam edeyim, kalın sağlıcakla...