Ülkenin üstüne çöken felaket bulutları yetmezmiş gibi bütün gece fırtına sesleri dinleyip sabaha karşı yağan karı eriten siyim siyim bir yağmur ve kapkaranlık bir gökyüzüne uyandık. Ankara kışına verip veriştirirken "bari şu kadına bir jest yapayım, Antalya'yı özledi anlaşılan" diyerek öğleye doğru güneş çıktı. Güneş enerjisiyle çalışan bünye eksilen şarjını biraz tamamlama imkanı buldu böylece. Kararan ruhları sanatın ışığı temizler diyerek kızkardeşle İş Kültür'deki "Yalçın Gökçebağ Sergisi"ne gitmek üzere yola düştük. Güneşin ömrü yemek yediğimiz lokantadan çıkana kadarmış, bu arada övünmek gibi olmasın ama benim yaptığım ayva tatlısı bu meşhur mekanda yediğimizden çok daha güzel 😀Sergiye çiseleyen yağmur altında, şemsiye koruyuculuğunda yürüyerek gitmeye karar verdik. Vee yolumuzu Bitpazarı'na düşürdük. İnsan kendi şehrinde yabancı gibi yaşadığını farkedince çok şaşırıyor. Yıkılmak üzere virane evler, daracık sokaklar, eskimiş dükkanlar, saçma sapan ikinci el eşyalar arasından yürüdük de yürüdük:
Vitrindekiler içyağı, belirteyim
Ayaklarımız bizi Yahudi Mahallesi'nin sonlarına kadar götürdü, garip çarşılara daldık, ilginç şeylerin satıldığı ilginç dükkanlar, bir zamanlar umur görmüş, artık köhnemiş konaklar gördük.
Sonunda İş Bankası Müzesi'ne ulaştık. Müzeyi daha önce gezdiğimiz için doğrudan 3. kata, sergi salonuna çıktık ve Yalçın Gökçebağ'ın güzelim tablolarıyla gözlerimize ziyafet çektik, buyrun siz de yararlanın:
Sergi 29 Mart'a kadar açık, bence Ankara'da iseniz kaçırmayın...