15 gündür uzakmışım buradan, önce kişisel gündem, sonra ülke gündemi nedeniyle. Ne yazsam, ne söylesem, neyi paylaşsam bilemiyorum, elim gitmiyor, içim almıyor. Metin Altıok'un güzelim dizelerindeki gibi "Bir şey yok paylaşacak acıdan başka". Oysa biz küçük şeylerden mutlu olan insanlardık; vazoya koyduğumuz bir demet kasımpatının rengi, kitapçıdan eve taşınmış yeni bir kitabın kokusu, denize karşı içilen bir fincan kahve, posta kutusunda bulduğumuz katrpostal, telefonun ucunda bir dost sesi, izlediğimiz güzel bir film, güz yapraklarının kızılı, Bey dağlarının heybeti içimizi coşkuyla doldurmaya yeterdi. Gel gör ki ülken huzurluysa sen de huzurlusun, hiç tanımadığın insanlar için gözyaşı dökmediğin zaman gülersin, yarın ne olacak endişen yoksa düş kurarsın, açtığın her kanal bir genç ölümü sunmuyorsa şarkını, türkünü içinden gelerek söyler, dinlersin. Kötü günlerden geçiyoruz, vicdanımızın sesini dinlemek, umuda sıkı sıkı sarılmak, hem kendimizi hem de ruh sağlığımızı korumak zorundayız. Unutmayalım ama hayata küsmeyelim, yasımızı tutalım ama etrafımızdakileri de kırıp dökmeyelim. Çocuklarımıza vicdan ve aklıselim sahibi olmayı öğretelim. Elimizden ne kadarı gelirse.
Yunus Emre duygularıma tercüman:
"Bu dünyada bir nesneye
Yanar için göynür özüm
Yiğit iken ölenlere
Gök ekini biçmiş gibi"
*Cahit Zarifoğlu/Yaşamak