Hayatımıza renk katan en güzel hunili, ilk gençliğimizin en muhalif çağlarının destekçisi, baktıkça gülmek arzusu veren adam, yıllar önce sahnede "Haneler" oyununu sergilerken yaptığı muhteşem Süleyman Demirel taklidini ağzım açık izlediğim, öncesinde ve sonrasında hep hayranlıkla hatırlayacağım büyük sanatçı Zeki Alasya'yı yitirdik. Onları yitirdikçe saflığımızı yitiriyoruz, sadeliğimizi yitiriyoruz, anılarımızı yitiriyoruz, gençliğimizi yitiriyoruz, çocukluğumuzu yitiriyoruz. Yıllar önce bir yaz günü, henüz saçlarım mevcudunun iki misli, kilom da mevcudunun yarısı kadarken Ankara'nın en meşhur mekanlarından-ki artık onun da yerinde yeller esiyor-Büyük Ankara Muhallebicisi'nin terasında önümdeki limonata ile serinlemeye çalışırken karşı masama gelip oturmuştu aynı binada yer alan Poyraz Reklam'ın sahibi Oktay Bey ile. Ününün doruğunda olduğu, Devekuşu Kabare'nin alıp yürüdüğü zamanlardı. Adamcağız gayet ciddi, kendi halinde, muhtemelen tiyatrosunun reklam işleri için muhatabıyla konuşurken komşu masalardaki herkes yüzüne bakıp bakıp elinde olmadan gülüyordu. Sonunda gülme furyasına o da katılıp konuşmayı bırakmış, herkesle birlikte gülmeye başlamıştı. İnsanın içini ısıtan adamlardandı, ruhu şadolsun, huzurla uyusun. Boşluğu dolmayacak...
Günün sorusuna gelecek olursak:
19- Favori aktörünüz:
Tek bir isim saymak zor. En iyisi şöyle yapalım. George Clooney, Brad Pitt, Leonardo di Caprio ve Matt Damon dışında hepsi diyebilir, üst sıralara ise piyanistimizi oturtabilirim; Adrian Brody:
Bir de yerli isterseniz tek seçenek olarak "ş"şıkkı: Şener Şen.
Haydi kalın sağlıcakla...