Bazen insan dünyanın bütün yükü üstüne binmiş gibi hissediyor ve böyle zamanda küçük sürprizler, beklenmedik bir-iki sözcük yüzünü güldürüveriyor. Sabah zil çaldığında kargo olduğunu tahmin ettim ama beklediğim değil sürpriz bir kargoydu. Aramızın iyi olduğu kargo şubesinin sempatik genç elemanı botlarını merdivene vura vura çıkıp geldi. 2-3 yıldır ağır paketleri o getirir bize, güleryüzlü, saygılı, bir o kadar da içten bir gençtir. Birkaç kez evde misafir varken ve haliyle kurabiye, börek, çikolata türü bir şeyler yapılmışken denk gelmişliği ve benim de teşekkür kabilinden paketleyip vermişliğim vardır. Bugün paketimi teslim ettiğinde aramızda şöyle bir diyalog oldu: "Leylak abla (uzun zamandır abla diye hitap eder :), merdivenden çıkarken ne düşündüm biliyor musunuz?""Ne düşündün?""Siz bir geldiğimde bana kurabiye ikram etmiştiniz""Ah canım ya, keşke şimdi de olsaydı evde yine ederdim ikram ama bu aralar pek o tür şeyler yapmıyorum""Yok abla, önemli olan kurabiye değil, beni düşünüp ikram etmeniz, ben hiç unutmuyorum bunu". Yav ağlayacaktım neredeyse. Cümle kurabiyeler köpeğin olsun senin diyemedim tabii ama gerçekten iyi geldi. Hâlâ küçük şeylerden mutlu olabilip aklının, kalbinin bir köşesine yerleştirebilen insanlar olması moralimi ve umudumu yükseltti.
Gün güzel başlangıç yaptı, umarım arkası gelir. Şimdi çıkıp güneşli havadan istifade yürüyüş yapacağım, belki şu sırtında otlar yeşermiş kameran ve ekibini de ziyaret ederim. Sürpriz yapanlarınız çok olsun...