2013'ü uğurlamaya üç kala yılbaşı telaşlarındayız. İlginç bir şekilde yılın son haftası çok yoğun geçiyor, gitmeden "bunu da bunu da" der gibi. Dün sabah hayli yorgun olmama rağmen elimde kalan son Turkcell Sarı Kutu beleş biletini heba etmemek için sinemaya gittim, "Senin Hikayen" filmine. Normal şartlarda gider miydim emin değilim, para vermeyecek olunca izledim. Eh sıkılmadım da, Oscarlık bir yapım değildi elbette, kimi zaman eğlenceli, kimi zaman hüzünlü bir seyirlikti ama evde oturmaktan iyidir sonuçta. Sinema çıkışı birkaç mağaza dolaşıp yapmam gereken bazı alışverişleri yaptım, elim kolum poşet dolu yağmur altında kendimi bir dolmuşa attım, iki durak önce inip kargo şubesine uğradım, adıma gelen paketi aldım, sonunda eve ulaştığımda çantamdan anahtar çıkaracak halim kalmamıştı. Lakin apartman kapısının camından gördüğüm manzarayla enerjim tavan yaptı. Posta kutusu kartla doluydu. Dumanlı, suratsız postacımız üç haftadır uğramadığının acısını çıkarmak ister gibi Cumartesi günü teşrif edip biriktirdiği onlarca kartı kutuya atmıştı. Derin bir nefes alıp hepsini elimdeki poşetlerin içine fırlattım ve paldır küldür merdivenleri tırmandım.
Sıra işin en keyifli yanına gelmişti, her bir zarfı teker teker açıp kartları okudum, okudukça gülümsemem yanaklarımdan kulaklarıma doğru yayıldı. Kim ne derse desin hatırlanmak, özel bir günde güzel dilekleri ileten bir kart almak kaç yaşında olursan ol iyi geliyor ruha. Buradan şu ana kadar kartları ve armağanları elime ulaşan Lalenin Bahçesi, Atalet, Bilgenin annesi, Fermina Daza, Real Fiesta, Mineflora, Macera Kitabım, Ece, Aylağın Günlüğü, Parpali, Leyl, Şuşu, Akşam Sefası, Mor Kalemlik, 2Kedi1Balık, Buğday Tanesi, Ness'in Kelebekleri, Nazpek, Sanat Notları, Mavi Balon, Fıstıklı Tombi, Yasemen ve Bir Dilim Sohbet bloglarının sahibi sevgili arkadaşlarıma ve blogger olmayan diğer dostlarıma kucak dolusu sevgilerimi ve teşekkürlerimi gönderiyorum. Dilerim nice yılları sağlıkla uğurlayalım, daha güzellerini sağlıkla karşılayalım.
Böyle güzel başlayan ve güzel devam eden gün akşam üstü biraz tatsızlaştı, biliyorsunuz Antalya'da 6 şiddetinde bir deprem oldu. Salondan gelen tabak şıngırtısı üzerine "ne oluyor" diye bakmaya gittiğimde sallanan avizeler ve şıngırdayan bir vitrinle karşılaştım. Böyle durumlarda bana aptallık mı desem, soğukkanlılık mı desem, şok hali mi desen bir sakinlik geliyor. Ellerimi vitrine dayayıp neredeyse 1 dakika süren deprem bitene kadar o şekilde bekledim. Peki ya daha şiddetli birşey olup o vitrin üstüme yıkılsaydı? İnsan bazı şeyleri ne kadar bilirse bilsin uygulayamıyor. Sonuçta kazasız-belasız, hasarsız atlattı Antalya bu sarsıntıyı. Umarım bununla sona ermiştir. Korkunun ecele faydası yok, olacak şeylerin önüne de geçemeyeceğimize göre itidalli olup normal yaşantıya devam etmek gerek. Doğa bu, kimi zaman sever, kimi zaman döver. Ona yaptıklarımıza karşılık hâlâ bize iyi davrandığını da unutmamak lazım.
Yeni yıla üç kala Pazar'ınız güzel ola arkadaşlar...