CUMANIN ERTESİ

Yine uykusuz bir gecenin geç kalkılmış sabahında bayat simit ve örgü peyniriyle kahvaltı yapıp keyif kahvemi elime aldıktan sonra güne kâr kalanlar şunlar oldu:

Gecikmeli olarak "Hannibal" izlemeye başladım. İtiraf edeyim öyle bir niyetim yoktu, dün blogcu kızkardeşlerimden biriyle Madds Mikkelsen üzerine yaptığım küçük bir yazışma sonrası tavsiye üzerine niyet ettim. Biz Hannibal'in Anthony Hopkins olanı ile büyüsek de tebdil-i aktörde ferahlık vardır. Esasen ben psikopat Anthony'lerden "Sapık" nâmıyla meşhur Perkins'i tercih ettiğim için Hopkins'in yerine bu yakışıklı mı, sevimsiz mi, soğuk nevale mi olduğuna bir türlü karar veremediğim Mikkelsen'i koymakta beis görmedim. Günde bir ya da iki bölümle en fazla 10 günde birinci sezonu tamamlamayı planlıyorum.

Gündüz Vassaf'ın yazdığı, bir nevi köprü destanı olan "Mostari"yi çektim kitaplıktan. Dün dünya tatlısı bir miniğin (kendisi en birinci arkadaşım olur) hediyesi olan fincanda bir kahve yaptım kendime ve iki köprüyü karşılıklı yerleştirdim. Alaycı bakışlarla incelediler birbirlerini iki benzemez yapı. Bizimki; modern zamanların uzun bacaklı, havalı ve şehirli hatunu burun kıvırdı, konağından pek çıkmasa da geleni gideni bol, cami yıkılsa da mihrap yerinde, asil ve ketum Boşnak güzeline. Boşnak güzeli bıyık altından güldü, "sen daha toysun, ne gördün ki" dercesine. Bir dizi estetik operasyonla yenilenmiş omuzlarını silkip döndü arkasını. Adı üstünde Boğaz Köprüsü, boğazından geleni tutamaz, cevap vermek üzereyken atladım üstüne, alıp götürdüm mutfağa. "Söylen kendi kendine, yarışamazsın Mostar Köprüsü'yle" dedim, "kırk fırın ekmek yemen gerekir daha". Döndüm geldim, şefkatle okşadım Mostar'ı, savaş yaralarını onarmak istercesine, ilk 60 sayfasıyla döktü içini.