Dün koşturmalı bir gündü yazmaya fırsat bulamadım, zaten yorgunluk dışında yazacak bir Umut vardı 😃 Fizik Tedavi ünitesi sakindi, işlemimi bitirip döndüm eve.
Bugünse dünün aksine biri gitti biri geldi hastaların, ilk kez bu kadar yoğun gördüm üniteyi. Benim de 10. gün kontrolüm vardı doktorda. Hoş kontrol olacak bir şey de yoktu, parmak hala uyuşuk, gittim göründüm, 5 gün daha uzattı, hikaye devam ediyor dostlar. Yeni bir ana-oğul belirdi, iri adamlı eskisi de faaliyette. Egzersizci teyzemiz keyifsizdi bugün, ağrısı çokmuş, kısacası olaysız bir gündü.
Bugünün asıl özelliği (Cuma olması hasebiyle) geçen yıl bu vakitler ameliyatta olduğum için bir yılı devirmiş protezlerimdi. Gün olarak alırsak doğum günlerini yarın kutlayacağız ama ameliyatı cuma günü olduğum için bugünü milat olarak alıyorum. Tesadüfen bugün blog ve Instagram aracılığı ile tanışıp birbirimizi pek sevdiğimiz, ilk kez yüzyüze görüşeceğim Rakıda Balık ve üçüncü görüşmemizi, ikinci buluşmamızı yaptığımız Kitapçı Kedisi ile buluşacaktık, hem de nerede, ameliyat olduğum hastanenin dibindeki bir cafede. Fizik çıkışı bindiğim taksiden hastanenin köşesinde inip hem binaya, hem de kaldığım odanın pencerelerine bir bakış attım. "1 yıl önce şu an ben ameliyatta, kız kardeş odada ter döküyorduk" diye düşündüm. Hastanenin önündeki çiçekler bile aynıydı. Sonra nostaljiyi bırakıp kızların yanına koştum. Oturur oturmaz da sohbete başladık, tabii her zamanki gibi en çok ben konuştum 😀 Epey zaman geçmişti ki önümüze bir menü kondu, öğlen vakti, karnımız aç, yiyecek bir şey istedik, "Mutfak açılmadı" dediler. Haydaa! Tok satıcı, o zaman "iki şekerli. bir sade, haydi bize müsaade" diyerek kalktık. Dört güzel bağyana oturacak cafe mi yok, geçtik başka bir mekana.
