Gün boyu neredeyse hiçbir şey yapmadığım halde bana zaman yetmiyor, sizde durum nasıl? Üstelik diz ağrılarımın artması nedeniyle kendimi rölantiye almışım:
Dış ses: "Aaa şunları kaldırmayı unutmuşum"
İç ses: "De boşver yav sonra kaldırırsın, dizin ağrıyor"
Dış ses: "Peki madem".
Dış ses: "Ay bugün doğru dürüst bir yemek yapayım, kaç gündür çorba içiyoruz"
İç ses: "Ne yani, tezgahın başında bir saat ayakta mı dikileceksin, kızım dizlerin ağrıyor, yorma kendini, bugün de çorba içiverin, hem tarhana yeni mahsul, özlemişsinizdir"
Dış ses: "Peki madem"
Böyle de çabuk ikna olan bir dış sesim, son derece otoriter, dediğini yaptıran bir iç sesim var gördüğünüz gibi 😀
Günde 4 defa egzersiz yapıyorum. Hastaneden çıkarken yatan hasta fizyoterapisti "4 defa" demişti. Fizik tedaviye gittiğimde oradaki fizyoterapist 5'e çıkardı. Namaz mı bu yahu? Ertesi gün kontrola gittiğimde Fizik Tedavi Uzmanı'na danıştım, o hepsinden insaflı çıktı, "3" dedi. Ortalamasını aldım, 4'e karar verdim. 15'erden bükmeler, germeler, sıkıştırmalar ve ağırlık kaldırmalarla sayıp duruyorum. O arada da podcast dinliyorum. Pınar Erkan'ın sunduğu "Ahşaptan Betona, Mecidiyeden Jetona" ile başladım. Tarihe ve mimariye meraklı olanlar için biçilmiş kaftan, ben çok severek dinliyorum. Onun dışında Nilay Örnek'le "Nasıl Olunur" ve "Yolculuk Nereye", Deniz Yüce Başarır ile "Ben Okurum" ve iflah olmaz bir mutfak kültürü meraklısı olarak "Bu Kız Hep Aç". Bazen de nostaljim coşuyor, eski şarkıları açıyorum. Bir süre Behiye Aksoy dinledim mesela. Yeni yetmeliğimde fırtına gibi eserdi müzik dünyasında. Hatta ortaokuldayken aynı devrede yiğeni olduğu söylenen bir kız vardı, sanki Behiye Aksoy'muş gibi yaklaşırdık kıza, düşünün artık 😀 Bizim gençliğimizde ortaokul öğrencileri de Klasik Türk Müziği severdi, şimdi sorsan tek şarkı sayamaz çoğu genç. Öyle bir şey yok artık galiba değil mi? Bitti mi, devri mi geçti, yazık yahu, ne güzel şarkılardır. Behiye Hanım da pek latif söylerdi o incecik ama gür sesiyle, güzel de taklidini yapardım boş derslerde, pek takdir toplardım: "Bende aşk tükendi, ateşim yanmaz/Bu ateş küllendi seni de yakmaz/Çağırsam faydasız, gelsem de olmaz ah!/Gelemem meleğim, geç bu sevdadan". Bu şarkıyı ileri gelen devlet adamlarından birinin Behiye Aksoy için yazdığı söylenirdi, aşıkmış adamceğiz ama işte iş işten geçmiş 😄 Sonu iyi olmadı Behiye Hanım'ın, üzülürüm hep o saltanatın dağılmış bir zihinle bakımevlerinde sonuçlanmasına. Ne diyeyim belki yattığı yerde huzura ermiştir.
Sabah ilk egzersizi yatakta yapıp sonra fırlıyorum, ne fırlaması yahu, geçti o günler. İki elimi yatağa dayayıp, ağır ağır kalkıyor, bir de "Ah!"çekiyorum. Çayı demleyip ortalıktaki dağınıkları alelusül toparlıyor ve kahvaltı tabağımla bilgisayar başına konuşlanıyorum. Emeklilikten beri hane halkıyla sabah kalkış saatlerimiz uyuşmadığından herkes kendi kahvaltısını kendi yapıyor. Bir süre Bloglar, İnstagram, Facebook ve Twitter dolaylarında "Kim, kiminle, ne zaman, ne yapmış, kim görmüş, ne demiş" gezintisi yapıyorum. Eskiden oynardık, çok eğlenceli bir oyundur aslında, yazılanları okuyunca gülmekten yerlerde sürünmüşlüğümüz vardır. Naif gençlerdir yahu, Candy Crush vardı da biz mi oynamadık 😀
Bir yaz boyunca film, dizi hakgetire. Mubi'ye, Netflix'e, Blu TV'ye babamın hayrına ödeme yaptım, tek kare izlemeden. Çünkü rahat oturamıyordum, yattığım yerde izlemek de sıkıntılı oluyordu, ayrıca ağrıdan, sızıdan, üzüntüden canım istemiyordu. Antalya'ya gelince "Bari" dedim, "birşeyler izleyim, Kızılay menfaatine para bağlamayayım bu sitelere". Mubi'ye hala bulaşmadım ama Blu TV ve Netflix'e geri döndüm. Şu ara Netflix'de "Maid" izliyorum, bayılmadım ama idare eder, başladım bitireyim modundayım. Araya da "Engelsiz Film Festivali"nden kısa filmler sıkıştırıyorum bazen. İzlemek isterseniz linki şu, tıklayın.
İki gündür dişim sinyal veriyor. Bünyem şiir yazıyor adeta, "diz"le kafiyeli olsun diye bir de "diş"çıkardı başıma. Baharda azı dişimdeki bir dolgu yerinden çıkmıştı, "kafamı bozma, otur oturduğun yerde, bir de senle uğraşmayayım" diye geri tepmiştim çıktığı oyuğa, hayrettir ses çıkarmadan yerleşti yerine. Lakin vakit geçtikçe hava almaya başladı sanırım, özellikle bir şey yiyip içince sızlıyor, sanırım haftaya diş hekimi yolu görünecek. Pandemi başlangıcında korktuğum, ürktüğüm ne varsa gümüş tepsi içinde sunuldu bana bu yıl. Allah beterinden saklasın.
Az önce balkona çıktım, inşaat ıssız ve sessiz. İş makinesi iki gün önce çekip gitti, gelen giden olmadı bir daha. Müteahhitin parası mı bitti acep daha işin başında. Aman nazar değmesin, kafa dinleyelim, şu güzel havalar devam ederken balkonun tadını çıkaralım. Çınara baktım, ufaktan alt yaprakların rengi kahverengiye dönmeye başlamış ama üst dallardakiler maşallah yemyeşil. Severim ben onları, bir yazda apartmanın boyunu geçmeyi başardılar o beceriksiz budamaya rağmen.
Farkındaysanız daha sık yazar oldum, eh bu da bir nevi terapidir. Sizlere güzel bir hafta sonu diliyorum. Sevgiyle kalın...