Bugün Diz Üssü Alfa'dan çıkmak durumunda kaldım, zira saçlarımın kesim zamanı gelmişti. Sabah erken saatte tenha olacağını düşünerek Füreya'yı alıp yola düştüm. Lakin hain Füreya merdivenden inerken tuzak kurdu bana. Tam da "Yaşasın, artık merdivenden nisbeten rahat iniyorum" diye düşünüyordum ki Füreya kaydı. Kendi kendime nazar değdirmek böyle olur, bereket toparladım, trabzana tutunarak düşmekten son anda sıyırdım. Kime söylesem "Dikkat etsene" diyor. Arkadaş benim dikkatimle olmuyor, henüz kıvama gelmedi yürüyüşüm, her an boşalıverme ihtimali var dizlerimin, normal insanlar gibi rap rap basamıyorum. Üstelik bu defa kabahat bende değil Füreya'da idi, böyle devam ederse onu da Aliye gibi emekliye ayıracağım görecek gününü. Beni korusun diye aldım, kendini korumaktan aciz, sarsak şey 😀
Neyse verilmiş sadakam varmış, toparladım, "istikamet kuaför" diyerek yürüdüm. Eve yakın zaten, ortalık tenha idi, karşımdan sigara tüttüren bir gençten başka kimse gelmedi, ben de ayılmadım vaziyete. Tam kuaförün kapısına geldim ki jeton düştü. Maskem yok, amanın ben nerelere gidem 😀 Eve dönüp alsam diye düşündüm ama ne yolu, ne merdivenleri inip çıkmayı gözüm yedi. Kuaföre seslendim "Bana bir maske veriver" diye, onda da yokmuş, arkadaş al bir kutu koy tükkanına, benim gibi şaşkınlar gelebiliyor netekim. Neyse tanışız kendisiyle ya, "Ten otur abla, ben marketten alır detiririm" dedi. Az sonra fareyi kuyruğundan tutar gibi lastiğinden tuttuğu bir maskeyle geldi. Normal şartlarda insan eli değmiş maskeye zinhar yaklaşmam ama mecburiyetten taktım. Sonuçta kuyruğundan tutmuştu di mi 😀 Bugün salaklığıma doymayım ben. Maskemi takınca oturdum koltuğa, "Kısa kes" dedim, "Aydın havası olsun", anlamadı, şaşkın şaşkın bakarken, "saçımı" dedim, "epeyce kısalt, Antalya'daki kuaförüm çok kalabalık oluyor, pandemide gidemiyorum, beni idare etsin bir dahaki gelişime kadar". "Peti abla" dedi, koltuğumu çekti ve akabinde televizyonu açtı. Niyeyse böyle bir huyu var, müşteriyi oturtur oturtmaz TV'yi açıyor, oysa ben deli oluyorum TV sesine. Sonra "kırt kırt" kesmeye başladı. Sohbet ederken dizlerimden ameliyat olduğumu öğrendi ve "Olmataydın keşke abla" dedi. "Tüh, keşke önce sana bi danışsaydım" diyemedim tabii ki. "Niye?" dedim. "Babamın ditleri de öyleydi, çok zorluk çekti" dedi, "Ameliyat oldu mu?" dedim, "Hayır" dedi. Eee o zaman noliy? Üstelik adam öldü geçen yıl. "Tüh tüh"etti durdu kesim boyunca, dizlerimin haline ben kendim bile bu kadar üzülmemiştim. Konuyu değiştirmek için küçük kızını sordum, "Otula didiyordu ama hatta oldu, bu hafta evde" dedi, salgın varmış, grip olmuş. Grip gerçekten salgınmış yalnız, millet maskeleri çıkarınca grip hortladı. Bir de havalar ani değişti, bünye uyum sağlayamadı. Sonra TV'deki ekonomi programına istinaden geçim sıkıntısından bahsettik, "parra, parra, parra" dedik, "o da bizde yok" dedik. Rü.çhan Çam.ay'ın şarkısı vardı "Parra, parra, parra" diye. İki gün önce yaşam öyküsünü okudum, şarkıyı hatırladım. Çam.ay aleni uçan daire hastası, sürekli uçan daire gördüğünden, böylece bazı olayların kendine malum olduğundan bahsediyor kitapta. Fena halde spiritüel bir ruh haline girmiş. Cinler, uzaylılar, ruh çağırmalar falan gırla gidiyor, amanın evlerden ırak 😀
Konuşa konuşa kesimi bitirdik, yerde bir yastık dolduracak kadar saç birikti. Şaka maka epeyce de kısa kestirmişim, nasılsa kökü bende uzar gider. Zaten gübreye dikilmiş gibi uzayan bir saç türüne sahibim, ayda iki santim saç mı uzar yahu, buna boya mı dayanır? Sanırım birkaç ay kuaföre uğramam. Vedalaştım kendisiyle, "Dittatli ol abla" diyerek uğurladı beni sağolsun.
Bugünlük bu kadar yeter, bir dahaki sefere Antalya'da görüşürüz diyerek veda edeyim, gidip günün son egzersizini yapayım. Şu mavi çam da size yoldaşlık etsim:
